Het zinnige van het nutteloze: Wat de Amsterdam marathon mij leerde

Een tijdje terug stond ik langs het parcours van de Amsterdam Marathon, bij het 35-kilometerpunt. Voor veel lopers is dit het moment waarop het lichaam begint te protesteren en de mentale strijd echt losbarst. De finish lijkt dichtbij, maar voelt onbereikbaar. Terwijl ik daar stond, en de eindeloze stroom van uitgebluste gezichten voorbij zag komen, voelde ik kippenvel opkomen. Het was prachtig en inspirerend om te zien hoe mensen zichzelf uitdaagden en bleven doorgaan.

Het zette me aan het denken: waarom doen mensen dit eigenlijk? Waarom jezelf maandenlang voorbereiden en vervolgens zoveel pijn en uitputting doorstaan? Voor de meeste lopers draait het niet om een podiumplaats of een snelle tijd. Het lijkt misschien zinloos. Maar juist daar zit de waarde: het proces van een marathon is een krachtig symbool van doorzettingsvermogen en mentale groei.

Zelf heb ik in het verleden meerdere halve marathons gelopen, en ik herinner me hoe zwaar, maar ook hoe waardevol die uitdagingen waren. Een marathon of halve marathon lopen is niet alleen een fysieke inspanning; het is vooral een mentale overwinning. Misschien is 80% wel mentaal. Het vergt mentale kracht om door te zetten als je lichaam schreeuwt om te stoppen. Die kracht heb je nodig, en bouw je op, tijdens de trainingen en toon je op de wedstrijddag. En dat is precies waarom deze uitdagingen zo bijzonder zijn.

Bovendien zit de waarde niet alleen in de mentale kracht, maar ook in de fysieke voordelen. Het trainen voor zo’n evenement maakt je fitter en gezonder. Je werkt aan je uithoudingsvermogen, bouwt een sterk lichaam op en creëert een routine waarin beweging centraal staat. Dat alleen al maakt het de moeite waard.

Bij het kijken naar de marathonlopers voelde ik weer die bekende kriebels. Ik weet zeker dat ik binnenkort mijn hardloopschoenen weer aantrek. Wie weet sta ik binnenkort weer aan de start van een (halve) marathon, klaar om mezelf uit te dagen en die mentale strijd opnieuw aan te gaan.

Wat mij zondag ook opviel, is hoe belangrijk kleine gebaren zijn. Een bemoedigend woord, een glimlach of het aanreiken van water kan een wereld van verschil maken voor een loper. Het laat zien hoe waardevol support is, niet alleen bij een marathon, maar ook in het dagelijks leven.

De les die maar weer eens onderstreept werd voor mij? Het leven (en werk) is een marathon, geen sprint. Soms lijkt een uitdaging nutteloos, maar het effect op je lichaam en geest is dat alles behalve. 

Wat daagt jou uit om door te zetten, zelfs als het moeilijk wordt? Laat het me weten!